Vertaald door: Rudolf Penninkhof
Nagekeken door: Roel Verbunt Ik ga vandaag praten over energie en klimaat. En dat lijkt misschien een beetje verrassend, omdat mijn full-time werk bij de stichting vooral gaat over vaccins en zaden, over de dingen die we moeten uitvinden en leveren om de armste twee miljard mensen te helpen. Maar energie en klimaat zijn uitermate belangrijk voor deze mensen, in feite belangrijker dan voor eender wie op deze planeet. Het klimaat verslechtert zodat hun gewassen niet zullen groeien. Er zal teveel regen vallen, of te weinig. Dingen zullen veranderen zodat hun kwetsbare milieu het gewoon niet meer aankan. En dat leidt tot honger. Het leidt tot onzekerheid. Het leidt tot onrust. Dus zal de klimaatverandering een ramp voor hen betekenen. De prijs van energie is uitermate belangrijk voor hen. In feite, als je maar één ding kon kiezen om goedkoper te maken, om de armoede te verminderen zou je energie kiezen. De energieprijs is stilaan aan het dalen. Echt, geavanceerde beschaving is gebaseerd op de vooruitgang in energie. De steenkoolrevolutie leidde tot de industriële revolutie, en zelfs in de twintigste eeuw was er een zeer snelle prijsdaling voor elektriciteit, en daarom hebben we koelkasten, airconditioning, kunnen we moderne materialen maken en zo veel dingen doen.
En zo hebben we een prachtige situatie met elektriciteit in de rijke wereld. maar, nu we het goedkoper maken — en laten we het twee keer zo goedkoop maken — dan is er wel een nieuwe beperking, en die heeft te maken met CO2. CO2 leidt tot het opwarmen van de planeet, en de vergelijking van CO2 is eigenlijk een heel eenvoudige. Als je optelt: de CO2 die wordt uitgestoten, die leidt tot een temperatuurstijging, en die temperatuurstijging leidt tot een aantal zeer negatieve effecten. De effecten van het weer en, misschien nog erger, de indirecte effecten, dat de natuurlijke ecosystemen zich niet kunnen aanpassen aan deze snelle veranderingen, en zo krijg je ecosystemen die instorten. Nu, de exacte hoeveelheid van hoe je vanaf een bepaalde toename van CO2 naar welke temperatuursstijging zal gaan en waar de positieve terugkoppelingen zijn, daarover is enige onzekerheid, maar niet erg veel. En er is zeker onzekerheid over hoe erg de gevolgen zullen zijn, maar ze zullen zeer ernstig zijn. Ik heb dit vaak gevraagd aan top-wetenschappers.
Moeten we echt uitkomen nabij nul? Kunnen we niet de helft of een kwart nemen? En het antwoord is dat, totdat we in de buurt van nul komen, de temperatuur zal blijven stijgen. En dat is dus een grote uitdaging. Het is heel anders dan bijvoorbeeld een 4 meter hoge vrachtwagen onder een brug van 3,6 meter proberen te krijgen, die kunnen we eronder persen. Dit is iets dat naar nul moet. Nu, we stoten jaarlijks veel CO2 uit, meer dan 26 miljard ton. Voor elke Amerikaan is dit ongeveer 20 ton. Voor mensen in arme landen is het minder dan één ton. Het is een gemiddelde van ongeveer vijf ton voor iedereen op de planeet.
En we moeten, hoe dan ook, dingen veranderen om dat naar nul te brengen. Het is constant omhoog gegaan. Alleen wat economische veranderingen hebben het wat afgevlakt, dus we moeten van een snelle toename naar een afname, en van een afname helemaal naar nul. Deze vergelijking heeft vier factoren. Een beetje vermenigvuldiging. Dus, je hebt iets aan de linkerkant, CO2, dat je naar nul wilt brengen, en dat is gebaseerd op het aantal mensen, het gemiddelde gebruik van diensten per persoon, het gemiddelde aan energie voor elke dienst, en de CO2 uitstoot per energie-eenheid. Dus, laten we deze eens stuk voor stuk bekijken en zien hoe we dit naar nul kunnen krijgen. Waarschijnlijk moet één van deze waarden in de buurt van nul komen. Dat is middelbare school wiskunde, maar laten we een kijkje nemen. Allereerst hebben we de bevolking. Nu, de wereld heeft vandaag de dag 6,8 miljard mensen. Dat is aan het stijgen tot ongeveer negen miljard.
Dus, als we het echt goed doen met nieuwe vaccins, gezondheidszorg, reproductieve gezondheidszorg, dan zouden we dat kunnen verlagen met, misschien, 10 of 15 procent, maar daar zien we een stijging van ongeveer 1,3. De tweede factor is de diensten die wij gebruiken. Dit omvat alles, het voedsel dat we eten, kleding, tv, verwarming. Dit zijn heel goede dingen, en het wegwerken van armoede betekent het leveren van deze diensten aan bijna iedereen op de planeet. Dus is het geweldig als dit getal stijgt. In de rijke wereld, misschien wel de top één miljard, kunnen we waarschijnlijk bezuinigen en het verbruik minderen, maar jaarlijks gaat dit getal, gemiddeld genomen, omhoog, En dus, in totaal, zullen de geleverde diensten per persoon meer dan verdubbelen. Hier hebben we een zeer eenvoudige dienst. Heb je verlichting in je huis om je huiswerk te lezen, feit is, deze kinderen niet, dus gaan ze naar buiten en lezen ze hun huiswerk onder de lantaarnpalen.
Dus, efficiëntie, E, de energie voor elke dienst. Eindelijk hebben we goed nieuws. We hebben iets dat niet stijgt. Via diverse uitvindingen en nieuwe manieren van verlichting, door middel van andere soorten auto's, andere manieren van bouwen. Er zijn veel diensten waar je de energie die nodig is behoorlijk kunt verlagen. Sommige individuele diensten, zelfs met 90 procent. Er zijn andere diensten, zoals hoe we mest produceren of hoe we met luchtverkeer omgaan, waar de ruimte voor verbetering veel kleiner is. En dus, als we optimistisch zijn, kunnen we hier een factor drie tot zelfs, misschien, een factor zes reduceren. Maar voor deze eerste drie factoren zijn we van 26 miljard naar, op zijn best, 13 miljard gegaan en dat is gewoon niet genoeg. Dus laten we eens kijken naar deze vierde factor — dit zal een bepalende zijn — en dat is de CO2 uitstoot per energie-eenheid. Dus de vraag is, kan je die naar nul krijgen? Als je kolen stookt, nee. Als je aardgas stookt, nee. Vrijwel elke manier waarop we vandaag de dag elektriciteit produceren, behalve de opkomende duurzame energie en kernenergie, produceert CO2. En wat we dus op globale schaal moeten doen, is een nieuw systeem creëren.
Dus hebben we energiewonderen nodig. Dus, als ik de term wonder gebruik, doel ik niet op iets dat onmogelijk is. De microprocessor is een wonder. De pc is een wonder. Het internet en zijn diensten zijn een wonder. Dus, de mensen hier hebben bijgedragen aan het creëren van vele wonderen. Normaliter hebben we geen deadline, wanneer je het wonder op een bepaalde datum moet hebben. Meestal wacht je gewoon af, en soms gebeurt het, soms niet. Dit is een zaak waarbij we eigenlijk op volle snelheid moeten varen en een wonder moeten krijgen binnen een strakke agenda. Nu dacht ik, hoe kan ik dit werkelijk weergeven? Is er een soort van natuurlijke illustratie, een demonstratie die bij mensen tot de verbeelding spreekt? Ik dacht terug aan een jaar geleden toen ik muggen meebracht en op de een of andere manier vond men dat leuk. (Lachen) Het maakte ze werkelijk betrokken bij het idee dat er mensen zijn die met muggen leven.
Dus, met energie, was dit het enige dat ik kon bedenken. Ik besloot vuurvliegjes vrij te laten als mijn bijdrage aan het milieu hier dit jaar. Dus hier hebben we wat natuurlijke vuurvliegjes. Mij is verteld dat ze niet bijten, sterker nog, ze verlaten misschien niet eens deze pot. (Lachen) Dus, er zijn allerlei gimmickachtige oplossingen zoals die, maar ze leveren niet echt iets op. We hebben oplossingen nodig, een of meerdere, op een ongelooflijke schaal en van een ongelooflijke betrouwbaarheid en, hoewel mensen in vele richtingen zoeken, zie ik er eigenlijk slechts vijf die een wezenlijke bijdrage kunnen leveren.
Daarbij laat ik getijdekracht, geothermische energie, kernfusie, biobrandstoffen er uit. Die misschien wel iets bij kunnen dragen en als ze het beter doen dan ik verwacht, is dat des te beter, maar mijn belangrijkste punt hier is dat we zullen moeten werken aan elk van deze vijf en we kunnen er geen een laten zitten omdat het er zo onoverkomelijk uitziet, want ze hebben allemaal hun eigen belangrijke moeilijkheden. Laten we eerst naar fossiele brandstoffen kijken, ofwel verbranding van steenkool ofwel verbranding van aardgas. Wat je daar moet doen, lijkt misschien eenvoudig, maar dat is het niet. Je moet alle CO2 na de verbranding opvangen, onder druk zetten, vloeibaar maken en ergens op slaan en hopen dat het daar blijft. Nu zijn er een aantal proefprojecten die dit op het niveau van 60 tot 80 procent doen, maar het naar 100% krijgen, zal heel erg lastig zijn en bepalen waar we al dat CO2 moeten opslaan is ook erg lastig, maar het moeilijkste hiervan is het langetermijnprobleem.
Wie zal dit zeker weten? Wie zal er garant staan voor iets dat letterlijk miljarden malen groter is dan welke soort afval je ook kan bedenken in termen van nucleaire of andere dingen? Dit is een enorm volume. Dus dat wordt moeilijk. De volgende is nucleaire energie. Ook hier kleven drie grote problemen aan. De kosten, met name in sterk gereguleerde landen, zijn hoog. De kwestie van de veiligheid, echt zekerheid dat niets mis kan gaan, dat, ook al heb je deze menselijke operatoren, dat de splijtstof niet voor kernwapens kan worden gebruikt. En wat doe je met het afval? En, hoewel het niet zo veel is, zijn er veel zorgen over. Men moet er een goed gevoel over hebben. Dus drie zeer moeilijke problemen die misschien oplosbaar zijn, en waaraan moet worden gewerkt. De laatste drie van de vijf, heb ik gegroepeerd. Dit zijn wat mensen vaak de hernieuwbare bronnen noemen.
En die – hoewel het geweldig is dat ze geen brandstof vereisen – toch enkele nadelen hebben. Een daarvan is dat de dichtheid van de energie gewonnen door deze technologieën beduidend lager is dan die van een elektriciteitscentrale. Dit is energielandbouw, dan heb je het over vele vierkante kilometers, duizenden malen meer ruimte dan je nodig hebt voor een normale energiecentrale.
Ook zijn dit intermitterende bronnen. De zon niet schijnt de hele dag, en ook niet elke dag, en, ook waait het niet altijd. En dus, als je afhankelijk bent van deze bronnen, moet je ook een manier vinden om energie te hebben tijdens die perioden dat ze niet beschikbaar zijn. Dus, we hebben grote kostenuitdagingen hier. We hebben transport uitdagingen. Stel bijvoorbeeld dat deze energiebron zich buiten je land bevindt, je hebt dan niet alleen de technologie nodig, maar je hebt te maken met het risico van de energie afkomstig van elders. En, ten slotte, het opslag probleem. En om dat zichtbaar te maken heb ik gekeken naar alle soorten batterijen die gemaakt worden; voor auto's, voor computers, voor telefoons, voor zaklampen, voor alles, en vergeleken dat de hoeveelheid elektrische energie die de wereld gebruikt, en wat ik vond is dat alle batterijen die we maken minder dan 10 minuten van alle energie kunnen opslaan.
Dus we hebben hier een grote doorbraak nodig, iets dat een factor honderd beter wordt dan de aanpak die we nu hebben. Het is niet onmogelijk, maar het is niet makkelijk. Dit wordt belangrijk als je probeert die onbetrouwbare bron hoger te krijgen dan 20 tot 30 procent van wat je gebruikt. Als je er voor 100% op rekent, dan heb je een wonderbatterij nodig. Nu, hoe gaan we voortgang vinden: wat is de juiste aanpak? Is het een Manhattan-project? Hoe kunnen we dit bereiken? Nou, we hebben veel bedrijven nodig die er aan werken, honderden. In elk van deze vijf paden, ten minste honderd mensen. En veel van hen, zult u gek vinden.. Dat is goed. En, ik denk dat hier in de TED-groep, we veel mensen hebben die dit al nastreven.
Bill Gross heeft verschillende bedrijven, waaronder een genaamd eSolar die grote thermische zonne-technologieën heeft. Vinod Khosla investeert in tientallen bedrijven Die geweldige dingen doen en interessante mogelijkheden hebben, en ik probeer dat te ondersteunen. Nathan Myhrvold en ik ondersteunen een bedrijf dat, misschien verrassend, kernenergie gebruikt. Er zijn een aantal vernieuwingen in kernenergie, modules, en vloeibaar. En er is al heel lang geen innovatie in deze industrie, dus het is niet zo vreemd dat er goede nieuwe ideeën zijn. Het idee van Terrapower is dat, in plaats van slechts een klein deel uranium te gebruiken; één procent, namelijk U-235, besloten we de 99% te gebruiken, U-238. Een beetje vreemd idee.. Men heeft hier ooit wel over gedacht, maar ze konden nooit goed simuleren of het zou werken. Maar door de komst van supercomputers kan dat nu wel, en ja! Met de juiste materialen zal dit waarschijnlijk werken.
En omdat je de 99% gebruikt, verminderen de kosten enorm. Je gebruikt zelfs het afval, en als brandstof kan je al het overgebleven afval van huidige reactoren gebruiken. Dus in plaats van zorgen, levert dat nieuwe brandstof, dat is geweldig! Het gebruikt dit uranium tijdens de reactie. Het lijkt op een kaars. Je ziet in deze animatie, vaak word het een 'voortgaande-golf' reactor genoemd. Voor de brandstof, is dit echt dé oplossing. Ik heb hier een foto van een plaats in Kentucky. Dit is kernafval, de 99 procent, waar de 1% uit is gehaald. Dus het heet verarmd uranium. Dat is genoeg voor de VS voor honderden jaren. En door op een goedkope manier zeewater te filteren, krijg je genoeg brandstof voor de levensduur van de hele planeet. Dus, er zijn veel uitdagingen voor de toekomst, maar het is een voorbeeld van de vele honderden en honderden ideeën die we nodig hebben om vooruit te gaan. Dus laten we denken, hoe meten we onszelf? Hoe moet ons rapport er uit zien? Laten we eerst kijken waar we moeten uitkomen, en dan naar de tussenweg. Voor 2050, spreken veel mensen over 80% reductie. En dat het echt belangrijk is om dat te halen. En dat 20 procent zal worden gebruikt door arme landen, een deel landbouw.
Hopelijk hebben we schone bosbouw en cement. Dus, om die 80% te halen moeten de ontwikkelde landen, waaronder landen als China, hun elektriciteitsproductie helemaal schoon hebben. En de andere vereiste: Passen we uitstootloze technologie toe in alle ontwikkelde landen, en zijn we bezig dat elders te introduceren? Dat is super belangrijk. Dat is een belangrijk meetpunt voor dat rapport. Dus, hoe moet het rapport voor 2020 er uit gaan zien? Nou, het moet aan die twee eisen voldoen.
We moeten door die efficiëntie verbeteringen de uitstoot verlagen. Hoe minder we uitstoten, hoe lager de CO2 wordt, en dus, hoe lager de temperatuur. Maar in sommige opzichten, de mate die we behalen, door dingen te doen die ons niet helemaal naar de grote verlagingen brengen, slechts even, of misschien zelfs iets minder belangrijk dan de andere, dat is het stuk van innovatie op deze doorbraken. Deze doorbraken moeten we doorzetten op volle snelheid, en we kunnen die meten in termen van bedrijven, proefprojecten, regelgevende dingen die zijn veranderd. Hier is een groot aantal mooie boeken over geschreven. Het boek van Al Gore, "Onze Keuze" en het boek van David McKay boek, "Duurzame Energie Zonder de hete lucht." Ze belichten het echt goed en stellen een kader dat dit in grote lijnen kan worden besproken, want we moeten hier een breed draagvlak voor krijgen. Er is veel dat samen moet komen. Dus dit is een wens. Het is een heel concrete wens dat we deze technologie uitvinden. Als je me maar één wens gaf voor de komende 50 jaar, ik zou kunnen kiezen wie president werd, ik kon een vaccin kiezen, iets waar ik van houd, of ik kon kiezen dat iets wordt uitgevonden met de helft van de kosten, zonder CO2 uitstoot, dit is de wens ik zou kiezen.
Dit is degene met de grootste impact. Als we deze wens niet krijgen, de scheiding tussen de mensen die denken op korte termijn en op lange termijn zal verschrikkelijk zijn, tussen de VS en China, tussen arme en rijke landen, en vooral de levens van die twee miljard zullen veel erger worden. Dus, wat moeten we doen? Wat vraag ik u te gaan ontwikkelen? We moeten voor meer financiering van onderzoek gaan. Als landen samenkomen in plaatsen als Kopenhagen, moeten ze niet alleen praten over de CO2. Ze moeten deze innovatie-agenda bespreken, en u zult versteld staan van de belachelijk lage uitgaven aan deze innovatieve benaderingen. We hebben marktprikkels nodig, CO2-belasting, plafond en handel, iets dat de kosten zichtbaar maakt. We moeten de boodschap uitdragen. Deze dialoog moet rationeler en begrijpelijker worden, met inbegrip van de stappen die de regering neemt. Dit is een belangrijke wens, maar ik denk dat we het kunnen bereiken. Bedankt. (Applaus) Bedankt. Chris Anderson: Dank je. Bedankt. (Applaus) Bedankt. Nu begrijp ik meer over Terrapower, oké — Ik bedoel, de eerste plaats, kunt u een idee geven van omvang van de investeringen? Bill Gates: Om alleen de software te doen, koop de supercomputer, alle grote wetenschappers inhuren, wat we gedaan hebben, dat is slechts tientallen miljoenen, en zelfs al testen we een keer onze materialen in een Russische reactor om er zeker van te zijn dat onze materialen goed werken, dan zal het hooguit in de honderden miljoenen lopen.
Het lastige wordt de bouw van de experimentele reactor, het vinden van de paar miljard, het vinden van de regulator, de locatie om zo'n eerste daadwerkelijk te bouwen. Zodra je de eerste hebt gebouwd, als deze werkt zoals geadverteerd, dan is het gewoon overduidelijk, omdat de economie, de energie-dichtheid, zo anders zijn dan kernenergie zoals wij die kennen. CA: En ja, om het goed te begrijpen, het gaat om bouwen diep onder de grond bijna als een soort verticale kolom van nucleaire brandstof, van dit soort van verbruikte uranium, en dan begint het proces aan de bovenkant en werkt dan naar beneden? BG: Dat klopt. Vandaag moet de reactor telkens worden bijgevuld, dus je hebt heel veel mensen en veel van de controles die fout in kunnen gaan, dat ding dat je moet openen en dingen erin en eruit moet doen. Dat is niet goed. Dus, als je een zeer goedkope brandstof hebt die je 60 jaar kan inzetten — denk er maar aan het als een achtergrondproces — zet het neer en heb geen last van die complexiteit.
En het zit er gewoon en brandt zestig jaar door, en dan is het gedaan. CA: Het is een kerncentrale, die zijn eigen afvalprobleem oplost. BG: Ja. Nou, wat gebeurt er met het afval, je kunt het laten zitten — er is veel minder afval met deze aanpak — of je kunt het daadwerkelijk weghalen, en leg het in een andere en brandt het daar. En we beginnen met het afval op te maken dat vandaag bestaat, dat zit in de reactor of is opgeslagen in vaten. Dat is onze brandstof om mee te beginnen. Dus, wat een probleem was vanuit deze reactoren is eigenlijk wat wordt ingevoerd in de onze, en je vermindert het volume van het afval nogal dramatisch door dit proces.
CA: Maar in je globale gesprekken over deze mogelijkheden, waar is de meeste interesse om hiermee echt iets te doen? BG: Nou, we hebben nog geen bepaalde plaats uitgekozen, en er zijn overal interessante openbaringsregels over alles wat nucleair heet, dus we genieten veel belangstelling, dat mensen uit het bedrijf in Rusland, India, China zijn geweest. Ik heb de staatssecretaris van energie hierover ontmoet, om te praten over hoe dit past in de energie-agenda. Dus ik ben optimistisch. U weet dat de Fransen en de Japanners wat werk hebben gedaan. Dit is een variant op iets dat al gedaan is. Het is een belangrijke stap vooruit, maar het is als een snelle reactor, en veel landen hebben ze gebouwd, dus iedereen die een snelle reactor gedaan heeft, is een potentiële kandidaat om de eerste te bouwen.
CA: Dus, in je geest, tijdschema en waarschijnlijkheid van iets als dit aan de gang te krijgen? BG: Nou, we hebben voor zulke elektriciteitsopwekking op grote schaal dingen nodig die heel goedkoop zijn, we hebben 20 jaar om te bedenken en vervolgens 20 jaar om te implementeren. Dat is een soort van termijn die de milieu-modellen ons geleerd hebben waaraan we moeten voldoen. En, weet je, Terrapower, als alles goed gaat, wat veel mensen wensen, zou dat gemakkelijk kunnen. En er zijn nu gelukkig tientallen bedrijven, we hebben er honderden nodig, die, eveneens, indien hun onderzoek goed gaat, als de financiering voor hun proefinstallaties goed gaat, dat ze hiermee kunnen concurreren. En het is het beste als er meerdere slagen, want dan kan je gebruik maken van een mix van deze dingen. We hebben minstens één nodig om te slagen. CA: In termen van mogelijke veranderingen op grote schaal, is dit de grootste die je kent? BG: Een energie doorbraak is het allerbelangrijkste. Dat zou het zijn geweest, zelfs zonder de milieu-beperking, maar de milieu-beperking maakt het juist zo veel groter.
In de nucleaire sector zijn ook andere vernieuwers. Weet je, we kennen hun werk niet zo goed als deze, maar de modulaire mensen, dat is een andere benadering. Er is een type vloeistofreactor, die een beetje moeilijk lijkt, maar misschien zeggen ze dat over ons ook. Dus er zijn verschillende, maar de schoonheid hiervan is een uraniummolecule heeft een miljoen keer zoveel energie als bv. een koolstofmolecuul, en zo, als je kunt omgaan met de negatieve effecten, die in wezen zijn de straling, de voetafdruk en de kosten, de mogelijkheden, in termen van effect op het land en verschillende dingen, is in bijna een klasse apart. CA: Als dit niet werkt, wat dan? Moeten we beginnen met het treffen van noodmaatregelen om te proberen de temperatuur van de aarde stabiel te houden? BG: Als je in die situatie komt, is het alsof u overgewicht hebt, en op het punt staat om een hartaanval te krijgen. Waar ga je dan naar toe? Je kunt een hartoperatie of zoiets nodig hebben. Er is een lijn van onderzoek die geo-engineering heet, dat zijn verschillende technieken die de verwarming zouden vertragen waarmee we ons 20 of 30 jaar kopen om onze oplossing rond te krijgen.
Dat is gewoon een soort verzekering. Je hoopt dat je die niet nodig hebt. Sommige mensen zeggen dat je zelfs niet moet werken aan zo'n verzekering omdat het je misschien lui maakt, dat je blijft eten omdat je weet dat er een hartoperatie bestaat om je te redden. Ik weet niet of dat verstandig is, gezien het belang van het probleem, maar er is nu de geo-engineering discussie over, moet dat in de achterzak voor het geval dingen sneller gebeuren, of als de innovatie een stuk langzamer gaat dan we verwachten. CA: Klimaat sceptici: als je een of twee zinnen tot hen kon zeggen, hoe zou u ze ervan overtuigen dat ze fout zitten? BG: Nou, helaas komen de sceptici uit verschillende kampen. Er zijn er heel weinig met wetenschappelijke argumenten. Zeggen ze dat er negatieve feedback effecten zijn die te maken hebben met de wolken die dingen compenseren? Er zijn zeer, zeer weinig dingen die ze nog kunnen beweren er is een kans van één op een miljoen dat die optreden. Het belangrijkste probleem dat we hier hebben is net zoiets als aids.
Je maakt de fout nu, en je betaalt er veel later voor. En ja, wanneer je allerlei dringende problemen hebt, het idee achter nu de pijn nemen om later het voordeel te krijgen — en een enigszins onzekere pijn. In feite beschrijft het IPCC-rapport niet noodzakelijk het ergste scenario, en er zijn mensen in de rijke wereld die uitgaan van het IPCC en zeggen, oké, dat valt allemaal nogal mee. Het zou die onzekerheid moeten zijn die ons hiernaar laat streven. Maar mijn droom is dat, als je het economisch kunt maken, én laat voldoen aan de CO2-beperkingen, vervolgens de sceptici zeggen, oké, het kan me niet schelen dat er geen CO2 uit komt, ik zou misschien zelfs wensen dat er wel CO2 uit kwam, maar ik zal het maar accepteren omdat het goedkoper is dan eerst.
(Applaus) CA: En dat zou uw reactie zijn op het argument van Bjorn Lomborg, dat eigenlijk als je al deze energie besteedt aan het oplossen van het CO2-probleem, gaat dat ten koste van al je andere doelen om te proberen de wereld te verlossen van armoede en malaria, enzovoort. Het is een domme verspilling van hulpbronnen om geld daar aan te besteden als er betere dingen zijn die we ermee kunnen doen. BG: Nou, de werkelijke uitgaven voor dat R&D gedeelte — zeg dat de VS per jaar 10 miljard meer moeten besteden dan nu — is niet zo dramatisch. Het hoeft niet weggehaald worden bij andere dingen. Het loopt pas echt in grote bedragen, en hierover kunnen redelijke mensen van mening verschillen, wanneer je iets dat oneconomisch is, probeert te financieren. Dat is, volgens mij, meestal een verspilling. Tenzij je heel dicht bij een oplossing bent en je alleen de leercurve financiert en dan wordt het heel goedkoop. Ik denk dat we meer dingen moeten proberen die de potentie hebben om veel minder duur te zijn.
Als het uitgangspunt waarmee je start is, laten we de energie super duur maken, dan kunnen de rijken zich dat veroorloven. Ik bedoel, wij allen hier zouden vijf keer zo veel voor onze energie kunnen betalen zonder onze levensstijl te hoeven veranderen. De ramp is voor die twee miljard. En zelfs Lomborg is veranderd. Zijn credo is nu, waarom wordt er niet meer over R&D gesproken. Hij wordt nog steeds, vanwege zijn eerdere uitspraken, geassocieerd met het sceptische kamp, maar hij besefte dat dat een vrij eenzaam kamp is, en dus, heeft hij nu het R&D-standpunt.
En dus loopt er een rode draad die denk ik van belang is. Het is gek hoe weinig het R&D gedeelte is gefinancierd. CA: Nou Bill, ik vermoed dat ik uit naam van de meeste mensen hier spreek als ik zeg, dat ik echt hoop dat jouw wens in vervulling gaat. Hartelijk bedankt. BG: Dank je. (Applaus).
